Met de arme, platsnuitige, hijgerige Bullie nog in hun achterhoofd vervolgden Indra en olifant hun weg. Had die koe niet zo geloeid, daar midden op straat, ze waren vast en zeker over haar gestruikeld. Stop, commandeerde Indra: ”Dat is geen loeien wat zij doet, maar huilen, help haar naar de berm”. Zo Indra gezegd, zo olifant gedaan.

Droevig keek de koe hen aan: “Ik kan er niet meer tegen, tegen dat gedoe over al dan niet verdoofde slacht”, was wat zij zei. “Laten ze stoppen met ons te doden, en gras eten, net als wij”. Indra stond perplex, die logica sprak hem aan. “Suja, suja, ik zal het ze vertellen, maar beloven kan ik niets”, beloofde hij.