“Vreemde vogel, die Albatros, wie voedt er haar jongen nu met plastic!”, mompelend zette Indra zijn wereldreis voort. “Benieuwd wat ik verder nog tegenkom”. Hij had het nog niet gezegd of hij zag een kraai op een schip, in een ijzeren nest. “In wat een vreemde woning huis je daar, wat is het hier een hels kabaal, wat glim je raar!”, aldus voegde Indra de kraai toe.

“Ken je dit kerkhof van schepen dan niet? Ze slopen ze. Blootvoets. Chittagong, Bangladesh, heet het hier. Dat lawaai? Ze waarschuwen elkaar. Permanent dreigt er gevaar. Mijn vacht die glimt, mijn ijzeren nest? Beetje dom, die vraag. Zie jij op dit olieblubberstrand helder zoet water soms? Een palm? Kilometers ver? Maar maak je geen zorgen, hoor. Net als zij: ik red mij wel.”