Blij dat baasje weer wat opgevrolijkt was, zette olifant de pas er in. Tevreden sukkelde Indra in slaap. Tot olifant stopte en Indra wakker schrok. “Wat hoor ik, wat zie ik, waar ben ik?”, vroeg Indra zich af. Daar stond een hondje. Op doorgezakte kromme poten. Het hijgde, blafte schor. Het begon te sneeuwen. Indra kreeg het koud. Indra verstond hem niet.

Het speet olifant dat hij was gestopt. Nu moest hij tolken. Indra vertellen dat fokkers (*) een stompe neus mooier vonden. Korte poten hem beter vonden staan. Dat naar Bullie's mening niet was gevraagd. Dat die nu ziek was, permanent in ademnood ... Net op dat moment holden twee van Bullie's vrienden fit voorbij. Vanwege Bullie deed het Indra pijn.