UITEINDELIJK KLAART ALTIJD EEN “ZIJ” DE KLUS

Laten we eerst even terughalen hoe het zat. Het was in de melkzee dat het begeerde goedje zich bevond. Door de zee te karnen zou het tevoorschijn komen. De goden gingen er mee aan de haal. Al hadden zij bij het karnen geholpen, de asura's hadden het nakijken. Gebiologeerd door de wonderschone Mohini, vergaten zij waar het hen om te doen was geweest: ook een slokje te mogen drinken van de onsterfelijkheidsdrank. Geen man die niet hetzelfde was overkomen. Zelfs als hij had geweten dat Mohini niemand anders was dan Vishnu in eigen persoon. Een betoverende erotische illusie. Naar de letterlijke betekenis van haar naam.

De demonen dropen af. Behalve Bhasmasura. Diep onder de indruk van Shiva, hoe die de wereld voor een ramp had behoed - Shiva dronk het gif op dat tegelijk uit de zee tevoorschijn kwam, weet u nog - bleef hij in aanbidding staan. Weken, maanden, jaren. Dat moest beloond. Wat Bhasmasura maar wilde, Shiva gaf het hem. "Dat alles wat ik aanraak in as verandert", wenste hij. Zijn succes met Shiva's gave smaakte naar méér. "Leg ik mijn hand op Shiva's hoofd zélf, kom ik aan de macht", bedacht de boef ... Hoofdschuddend zag Vishnu het aan. Shiva, vergaan tot as, zo ver mocht het niet komen. Snel nam hij weer de gedaante van Mohini aan. Verleidelijk dansend. "Dans mij na, dan word ik de jouwe", Bhasmasura kon haar niet weerstaan.

Bhasmasura deed haar na. Iedere pose nauwgezet. Elk gebaar ... Ook toen zij gracieus haar hand op haar hoofd legde ... Shiva ontsprong de dans. Dank zij háár.