Eka, haar dochter Marina en kleindochter Ada, wonen samen in het Georgische Tbilisi. Zonder het geld dat Otar, Eka's zoon, af en toe opstuurt uit Parijs, waar hij als illegale bouwvakker werkt, redden zij het niet. Eka adoreert hem, Ada en Marina, vooral Marina, kunnen niet aan hem tippen. Als Otars brieven arriveren of als hij belt moet alles voor hem wijken. Tot zover gaat alles haar gangetje, verbeeld in alledaagse scenes, scenes waarin we de drie vrouwen en hun onderlinge verhoudingen beter leren kennen.

Dan echter komt er een kink in de kabel. Marina en Ada horen dat Otar bij een bedrijfsongeluk is overleden. Uit angst dat Eka's wereld zou instorten besluiten zij dit nieuws voor haar geheim te houden. Dus schrijven zij voortaan brieven onder Otars naam, waarbij ze doen of hij een gelukkig leven leidt in Parijs. Bepaalde de afwezige Otar voordien al het beeld, door hun leugentjes neemt de rol die hij binnen de drie vrouwen huishouding speelt alleen nog maar toe. Dat dat niet goed kan blijven gaan, zoals Marina en Ada vrezen, ook als kijker voel je het aankomen. Geheimen, vroeg of laat komen ze uit.

Zo ook hier. De wijze waarop is verrassend. Eka, vitaler dan zij voorgeeft te zijn, wil naar Parijs, om daar haar zoon, die immers nooit meer belt, te bezoeken. Marina en Ada - met de waarheid voor de dag komen, daarvoor is het te laat - vergezellen haar. In Parijs aangekomen gaat Eka op eigen houtje op zoek. Al treft de dood van haar zoon haar in haar hart, al is het waarom van het gedrag van Marina en Ada haar nu duidelijk, het maakt haar niet overstuur. In plaats van te laten blijken dat zij het nu weet, doet zij er een schepje bovenop, leidt zij, op haar beurt, Marina en Ada om de tuin.

Centraal in de film staat de verstikkende rol van geheimen binnen gezinsconstellaties, in stand gehouden om elkaar te sparen. Tegelijk handelt de film over de noodzaak je, als dochters, los te maken uit de greep van dominante moeders. Marina, de middelste generatie, lukt dat niet, Ada, de jongste generatie, wel, hopelijk wel. Op het laatste moment blijft zij achter in Parijs.

Anthony Draaisma

juni 2018

Terug naar de rol van geheimen binnen gezinsconstellaties. Geheimhouding uit consideratie, om elkaar te sparen dus, wordt door wie het overkomt menigmaal als kwetsend ervaren. Terwijl de waarheid die achter het geheim schuil gaat, hoe schokkend ook, meer dan eens bevrijdend werkt. 'Depuis Qu'Otar Est Parti …' (2003, 98 min.), met een excellente Esther Gorintin als Eka, vormt het veelbelovende debuut van Julie Bertucelli. Over geheimen en de impact ervan zie tenslotte www.geheimenvan.nl.