In de klassieke wereld was het rond mythen dat het religieuze en maatschappelijk leven gestalte kreeg. De invloed van Griekse mythen reikte tot ver over Griekenlands grenzen. In deze rubriek een speurtocht naar wat daarvan voortleeft in onze cultuur.

Sommigen zeggen dat oppergod Zeus heus wel wist dat Prometheus hem bedroog, dat diens bedrog zelfs door Zeus zélf in scène was gezet. Als dat zo is, leren we ervan terughoudend te zijn met interventies in het spel dat de goden met de mensen spelen, en de mensen met elkaar. Wie gedoe wil corrigeren, veroorzaakt het juist, maakt het erger zelfs. Tot, als in zinnen zonder interpunctie, niet meer te ontwarren valt wie begon, wie reageerde, wat oorzaak was, en wat gevolg. Laat liever gebeuren wat gebeuren moet. Ga mee met de flow, volg je impuls, zoals Prometheus' broer, Epimetheus deed. Epimetheus, zijn naam zegt het al: eerst doen dan denken ... Helaas is ook dat de oplossing niet, luister maar.

Bij de verdeling van de rijkdom van de aarde mochten de dieren niet worden vergeten. Epimetheus zou hun alle kwaliteiten geven om te leven, te overleven ook. Wat overbleef zou dan voor de mensen zijn. Sommige dieren gaf hij een dikke vacht, andere een stevige huid, de een kreeg klauwen, de ander hoeven. Vinnen en vleugels deelde hij uit, snavels, hoorns, staarten. Helaas ging de doener te voortvarend, te kwistig ook, te werk. Voor de mensen bleef te weinig over. Vandaar dat Prometheus het vuur terugstal, Hephaistos hen ermee om leerde gaan, Athene hun brein van verstand, hun lijf van handvaardigheid voorzag.

Zeus zag het node aan. Stel je voor dat hun creativiteit hen naar het hoofd zou stijgen, hen de macht zou doen grijpen ... Dan maar liever een doos vol onheil over hen uitgestort. Een romance tussen Epimetheus en Pandora zou daarvoor zorgen. En jawel hoor, Pandora opent de doos. Althans volgens schilder John William Waterhouse (1849-1917).