Somber vanwege die angstige leeuwen sjokte Olifant voort. Even niet alert, een gat in de grond - ook Indra keek niet op of om - door de aarde verzwolgen duikelde het tweetal naar benee. In een grot beland, hun val gebroken door een bochtige schacht, zaten ze daar, te bekomen van de schrik. Een zacht schijnsel verlichtte de wand tegenover hen.

Bizons, beren, paarden, leeuwen doken uit het duister op. Het leek of ze bewogen, angstig maakte Olifant zich klein. Indra wist beter, stelde hem gerust. "Het is het flikkerend licht dat hem dat doet. Zo leerden de mensen de dieren te vrezen, te eren, de aarde met hen te delen. Het is een initiatieritueel. Zo ging dat veertigduizend jaar gelee."