Onder de indruk van het evenwicht tussen mens en dier uit lang vervlogen tijden, baande Olifant zich uit de grot een weg omhoog. Indra liet hem begaan, de goeierd. Voor klauteren niet in de wieg gelegd, uiteraard vergeefs. ”Beter de handafdrukken op de wand maar volgen, je kunt ze niet missen, dan vinden we de uitgang wel”, adviseerde Indra hem.

Ook aan de botten onderweg was te zien welke dieren er ooit werden vereerd. De schedel van een beer, op wat een altaar moest zijn geweest, spande de kroon. Een prachtige neushoorn, even verderop, tekende zich op de rotswand af. Of hij wilde of niet, juist diens majestueuze hoorns - ze wezen naar de uitgang - stemden Indra droef. “Hij had ze tenminste nog”.