Indra stopte zijn oren dicht, wilde, net als wij, niet horen wat gans verder nog te melden had. Over wat zijn broers en zusjes werd aangedaan. Voor ganzenlever en kussendons. Te erg voor woorden, niet om aan te zien … Mismoedig zetten olifant en Indra hun tocht voort. Als in een begrafenisstoet spraken ze geen woord.

Terecht. Bij de plechtigheid, daar aan de rand van het bos, hoorde geen jolijt. Kauwtje was uit zijn nest gevallen. Het joch dat hem de laatste eer bewees, had hem grootgebracht. Tot hij tussen de spaken van zijn fiets was geraakt ... Prachtig opgebaard lag hij daar ... “Zo kan het dus ook”, dacht Indra blij.