Ontdaan door wat hij op Claudines laptop zag, zocht Indra steun bij olifant. Die echter had het zélf te kwaad. Droevig afgewend kwam diens hoge woord er eindelijk uit. “Wat ze ons, hun bloedeigen ooms en tantes, aandoen is gruwelijker nog dan dit. Overal ter wereld, zelfs in wildparken, doden ze ons. Omwille van ivoor ...”

“We sjouwden met bomen, balken, baldakijnen, boden plaats aan bruid en bruidegom, aan maharajas, aan goden zelfs, zegenden kinderen met onze slurf. Zelfs voor oorlogen werden we van stal gehaald. Hoe heeft het zo ver kunnen komen?” Claudines ogen schoten vol. Ook Indra hield het niet langer droog.