Indra verdriet bezorgen was zijn bedoeling niet. Olifant loodste hem voor een kopje thee naar een stalletje langs de weg. Aan het tafeltje naast hen vier opgewonden mannen. “Mag ik van jou, van luistervink, de buik”, vroeg een van hen op commandotoon. “Heb ik niet, dan wil ik van jou, van kloothommel, het hoofd”, antwoordde de man tegenover hem.

Olifant zag Indra al bedenkelijk kijken. Ook snotapen en schijtlijsters vlogen over tafel. “Wat voor dieren waren dat? Werden ze soms gevierendeeld?” Indra had het nog niet gedacht of Claudine nam hun beider onrust weg. “Het zijn geen dieren, maar mensen. Merkwaardige, dat wel. Ze zijn aan het kwartetten, die mannen, wees maar gerust”.