In de klassieke wereld was het rond mythen dat het religieuze en maatschappelijk leven gestalte kreeg. De invloed van Griekse mythen reikte tot ver over Griekenlands grenzen. In deze rubriek een speurtocht naar wat daarvan voortleeft in onze cultuur.

Stelde ik de vorige keer de man-vrouwverhouding binnen de Griekse heldensamenleving aan de kaak, Ariadne’s optreden bracht ons toch maar mooi tot een fundamenteel inzicht in ons aards bestaan. Al wordt het leven voorwaarts geleefd, alleen door terug te kijken kan het worden begrepen (*). Maar nu loop ik op de moraal van het verhaal - we pakken de draad weer op - vooruit. Terug dus naar Theseus. Dit jaar bevindt ook hij zich onder de jonge mannen en vrouwen die Athene jaarlijks aan Minos, de koning van Kreta, schatplichtig is. Als voedsel voor diens minotaurus gaan ze scheep, het lot wijst ze aan. Behalve Theseus, die heeft zich vrijwillig gemeld.

Ariadne, Minos’ dochter, ziet hem nog niet of zij valt voor hem. Al geef ik hem een zwaard, al doodt hij het er mee, dan nog komt hij dat labyrint niet uit, zo stelt zij somber vast. Ariadne verzint een list. Naast een magisch zwaard geeft zij hem een kluwen wol. Eenmaal het begin van de draad aan de deurplint vastgepind gaat Theseus de doolhof in, voorzichtig wikkelt hij de kluwen af, tot hij, op geleide van diens gebrul, het monster vindt. In een gruwelijk gevecht, gruwelijk ook vanwege de menselijke aard van het dier, doodt hij het. Half versuft windt hij de draad weer op, tot hij bij de ingang komt, een ingang die nu uitgang is, startpunt van zijn verdere reis.

Waarmee we - met ‘de draad van Ariadne’ als verrassende oplossing voor een complex probleem - een uitdrukking rijker zijn. Diepzinniger van aard leert Ariadne’s draad dat ons nu de resultante van ons voortschrijdende verleden is (**). De 'draadlabyrint'-afbeelding is van de hand van Joke Zonneveld (***).