In de klassieke wereld was het rond mythen dat het religieuze en maatschappelijk leven gestalte kreeg. De invloed van Griekse mythen reikte tot ver over Griekenlands grenzen. In deze rubriek een speurtocht naar wat daarvan voortleeft in onze cultuur.

Na onze pas op de plaats van de vorige keer, terug naar Kronos. Kronos, die de kinderen die hij van Rhea kreeg, verslond. Laten we niet te snel van de ene mythe op de andere overspringen. Dat werkt niet echt. Of sluiten we liever onze ogen voor Kronos’ gruwelijke gedrag? Gelukkig is zijn verhaal het hele verhaal niet. Luister maar. Rhea, zwanger van haar zesde kind, doet alsof ze al bevallen is, pakt een steen, bakert die in, reikt haar man het pakketje aan. Rhea wacht zijn schrokpartij niet af en vlucht naar Kreta, waar zij zich in een grot verbergt. Daar wordt Zeus geboren, Rhea’s laatste kind. Met hem begint een nieuwe tijd.

De steen intussen, ligt Kronos zwaar op de maag. In nood roept zelfs een bruut als hij om moeder lief. Om Gaia, moeder-aarde ook. Die geeft hem een purgeermiddel. En jawel hoor, het middel werkt. Niet alleen de steen braakt Kronos uit, ook de kinderen die hij eerder al verslond floepen uit zijn mond, waarmee de wereld weer op orde is, althans er wat orde in de chaos komt. Rhea’s kinderen: Hestia, Demeter, Hera, Poseidon, Hades en Zeus, staan daarvoor garant. Al maken zij - Zeus vooral - er soms ook een potje van.

Bij een intrapsychische interpretatie van deze mythe gaat het, voor ons althans, vooral om wat ons zwaar op de maag ligt. Om de steen dus. Om hoe die er kwam. En hoe ons er van te bevrijden. Of niet dus. Als het de waarheid is die ons bezwaart ... De afbeelding hierboven is van de hand van Johan de Wijs (www.artolive.nl).