In de klassieke wereld was het rond mythen dat het religieuze en maatschappelijk leven gestalte kreeg. De invloed van Griekse mythen reikte tot ver over Griekenlands grenzen. In deze rubriek een speurtocht naar wat daarvan voortleeft in onze cultuur.

Al zijn Zeus en zijn broers en zussen nu aan de macht, de oertijd is nog niet voorbij. Het onrecht, Gaia en Rhea aangedaan, was weliswaar hersteld, maar niet zonder list en geweld. Dat zouden Zeus en de zijnen weten ook. Natuurlijk, Gaia moest van Ouranus worden bevrijd, maar of het nu nodig was dat Kronos hem daarvoor castreerde? ... Ouranus’ bloed spatte in het rond. Titanen, giganten, furies, stonden er uit op. Zij zonnen op wraak. Vooral de giganten maakten het bont. Ze bestormden de Olympus, de berg waar de goden zich hadden verschanst. Gooiden er rotsen naartoe, wierpen brandende bomen in het rond.

Was daarmee de trend, een trend van strijd, een eindeloze keten van verwikkelingen in gang gezet? Bij de goden, dus ook bij ons? “Is het naïef om je ogen te sluiten voor het koppel goed én kwaad?”, is dát de vraag die het verhaal ons stelt? “Is onrecht alleen te bestrijden met geweld? Is de stap van liefde naar haat slechts klein? Voert eros een gigantische titanenstrijd?” ... Was liefde er toen dan al? Jazeker! Uit Ouranos’ castratie kwam niet alleen ellende voort. Tegelijk rees er een beeldschone vrouw uit op. Uit zee: Aphrodite ... alleen de klank al van haar naam ...

De giganten intussen legden het loodje, hoewel niet voorgoed. Bedolven onder vulkanische bergen spelen zij op de meest onverwachte momenten nog op. De titanen rehabiliteerden zich: wie een titanenstrijd voert levert een bovenmenselijke inspanning. Zeer te waarderen dus. De afgebeelde “Val der Giganten”, van Cornelis Cornelisz. (1562-1638), valt te bewonderen in het Statens Museum for Kunst te Kopenhagen.