In de klassieke wereld was het rond mythen dat het religieuze en maatschappelijk leven gestalte kreeg. De invloed van Griekse mythen reikte tot ver over Griekenlands grenzen. In deze rubriek een speurtocht naar wat daarvan voortleeft in onze cultuur.

Met ons verhaal van de vorige keer, over de vervaarlijke slang Typhon, deden we onze slangenbroeders en zusters te kort. Zij immers staan ook voor van allerlei positiefs. Bij de Grieken, wereldwijd, tot op de dag van vandaag. Neem nu het artsensymbool, de aesculaap, symbool voor apothekers ook: niet voor niets kronkelt zich daar een slang om een staf omhoog! Waarmee we bij Asklepios zijn aanbeland. In opleiding tot arts kwam hij onderweg ooit een slang tegen. Uit angst doodde hij hem. Tevergeefs: een andere slang schoot met een kruid te hulp, waarop de gedode weer tot leven kwam.

Opstaan uit de dood was Asklepios overigens zelf ook overkomen. Althans min of meer. Als vrucht van Apollo’s liefde voor Koronis - aangetrokken door juist dat tikje onvolmaakte dat gewone mensen eigen is, en hem als god helaas ontbrak - werd Asklepios een normale geboorte niet gegund. Toen Koronis een collega-sterveling boven hem verkoos sloeg Apollo’s liefde om in wraak. In zijn eer gekwetst, doodde de schoonste der goden het minnekozende tweetal. Koronis nog niet op de brandstapel gelegd of Apollo besefte dat zij zwanger van hem was. Hoe hij het doet, hij doet het: Apollo grijpt de baby uit haar buik, vertrouwt hem aan Cheiron toe, de bekwaamste arts uit die tijd. Het verhaal is nu snel verteld: Asklepios werd zijn co-assistent.

Zo ontstond een fameuze reeks van elkaar opvolgende geneesheren, waaronder Hippocrates, bekend van de aloude artseneed. Eerbied voor het leven staat bij die eed voorop, het is echter een misverstand te menen dat de eed hulp bij vrijwillige levensbeëindiging door artsen - de laatste jaren een actueel thema - uitsluit (*).