In de klassieke wereld was het rond mythen dat het religieuze en maatschappelijk leven gestalte kreeg. De invloed van Griekse mythen reikte tot ver over Griekenlands grenzen. In deze rubriek een speurtocht naar wat daarvan voortleeft in onze cultuur.

Geen episode uit de Griekse mythologie staat op zichzelf, de afloop van de ene story vormt het begin van de volgende, ook tussentijds. Goden en helden, allen figureren in elkaars verhaal, zoals ook wij draadjes zijn in het gobelin dat wij weven met elkaar. Misschien is het wel dát wat de Grieken ons met hun patchwork van verhalen duidelijk willen maken. Neem nu Atlas, de gigant uit ons vorige verhaal. Voor hoe het kwam dat hij versteende moeten we bij Medusa zijn, Medusa, de Gorgon, gevreesd vanwege haar afgrijselijke slangenhoofd. Wie haar in de ogen keek verstijfde van schrik. Zij deed het er om, vormde een bedreiging voor iedereen.

De goden spanden Perseus, een jongen nog, voor hun karretje. Vermomd als regen van goud was het Zeus zelf geweest die hem bij de schone Danaë had verwekt. Het joch zou de klus klaren, maar waar ter wereld haar te vinden, de vrouw met de dodelijke blik? Als iemand het wist dan Atlas, hoog boven de aarde als hij torende, zuchtend onder de last van het firmament. “Ik vertel het je”, kreunde hij, “ik houd het niet meer, de hemel is te zwaar. Breng me haar hoofd, dan kijk ik haar aan en verstijf ik tot steen, dan zal het verder wel gaan”.

Via zijn spiegelend schild vermeed Perseus Medusa’s blik. Met haar afgehouwen hoofd vloog hij naar Atlas terug. Die hield zich aan zijn woord, het Atlasgebergte getuigt er van. Dit alles is op Youtube te zien, onder zoekwoord “Perseus en de Gorgon” (in drie deeltjes; uit “The Storyteller”). Daaraan is ook de afbeelding ontleend.