In de klassieke wereld was het rond mythen dat het religieuze en maatschappelijk leven gestalte kreeg. De invloed van Griekse mythen reikte tot ver over Griekenlands grenzen. In deze rubriek een speurtocht naar wat daarvan voortleeft in onze cultuur.

Medusa, de vrouw met het afgrijselijke slangenhoofd, laat mij niet los. Ik blijf naar haar kijken, als versteend, precies wat haar bedoeling is. Waar staat zij voor, vraag ik me af. Voor alles wat niet voor mensenogen bestemd is, soms? Voor wat tot trauma’s, diepe, diepe wonden leidt? Medusa’s afgehouwen hoofd moest in een weitas worden opgeborgen, zoals Perseus deed. Haar afschrikwekkende kracht duurde voort. Tot op de dag van vandaag. Kijk haar dan ook niet rechtstreeks, maar alleen via een spiegel aan. Vanwaar die spiegel? Zijn ook trauma’s illusies soms? Onwerkelijk, want door onszelf als traumatisch geïnterpreteerd? Ik wil er niet aan …

Het kwaad op Perseus’ manier bevechten valt trouwens niet mee. Probeer alleen maar eens, al kijkend in een spiegel, iets dat achter je ligt te pakken of zo. Tegendraads opereren, Perseus kon het. Zijn spiegelend schild -aegis - beschermde hem. Athena, in haar functie van oorlogsgodin, leende het hem. Ooit had haar vader - wie anders dan Zeus - het laten maken. Door Hephaistos, ook familie uiteraard. De verhalen buitelen over elkaar heen. Athena kreeg haar schild weer terug. Een kuras maakte zij er van, met Medusa’s hoofd er bovenop.

Een slimme zet, te verwachten van een vrouw die krijgszucht én wijsheid symboliseert, een combinatie die op gewone stervelingen wat merkwaardig overkomt. We komen op Athena dus nog terug. Afgebeeld tenslotte een standbeeld van haar. Te vinden in het Louvre te Parijs. Wie durft, ziet Medusa op haar schild.