In de klassieke wereld was het rond mythen dat het religieuze en maatschappelijk leven gestalte kreeg. De invloed van Griekse mythen reikte tot ver over Griekenlands grenzen. In deze rubriek een speurtocht naar wat daarvan voortleeft in onze cultuur.

Komen we van Dionysos op Ariadne, zijn vrouw. Zijn vrouw? Het is maar hoe je het ziet. Niet aan Dionysos, maar aan Theseus, de held, had Ariadne haar hart verpand. Waarom haar liefde voor hem op niets uitliep, is een verhaal apart, stammend uit de tijd dat tussen mens en dier nog slechts een dunne scheidslijn liep. Ik heb het over de Minotauros, voortgekomen uit de liefde van Pasiphaë, Minos’ vrouw, voor diens mooiste stier. Liefde? Eerder was het bezetenheid geweest. Het was om het Minos, koning van Kreta, betaald te zetten, dat Poseidon haar er toe had gebracht het dier te verleiden. Verborgen in een koe van hout, bespannen met een heuse huid.

Minos had de stier in kwestie aan zijn kudde toegevoegd, terwijl het fiere dier toch als offer voor Poseidon was bedoeld. Prompt begoochelde die de zinnen van Pasiphaë, hij zou hem leren, de schlemiel. Doden durfde Minos de vrucht van zijn vrouws onnatuurlijke liefde niet, Poseidons wraak zou nog erger zijn. Dus sloot hij het monster, de Minotauros, half stier half mens, op in een duister labyrint. Wie zich er in waagde vond de weg niet meer terug. Jonge vrouwen en mannen uit Athene, jaar in jaar uit veertien in getal, dienden tot voedsel, schatplichtig als die stad aan Kreta was. Dat kon natuurlijk niet eeuwig duren, ook Athena, schutspatrones van de stad, vond dat.

Zij is het die Theseus steunt bij zijn missie het monster te doden. Op de vaasschildering uit 550 voor Christus, te bewonderen in het Louvre te Parijs, zien we dat hem dat lukt. In de vorm van een vogel verlaat de ziel van het monster diens stervende lichaam. Aan beide zijden jonge lieden uit Athene, door Theseus’ ingrijpen aan een gruwelijke dood ontsnapt. De vraag is alleen: vindt Theseus de weg uit het labyrint nog terug?