In de klassieke wereld was het rond mythen dat het religieuze en maatschappelijk leven gestalte kreeg. De invloed van Griekse mythen reikte tot ver over Griekenlands grenzen. In deze rubriek een speurtocht naar wat daarvan voortleeft in onze cultuur.

Hadden we het de vorige keer over de man-vrouwverhouding in het oude Griekenland, schiet mij Poseidon te binnen, Poseidon die van Zeus de zee als domein kreeg toebedeeld. Niet te filmen wat een rücksichtsloze hartenbreker, wat een boef, die man. Aan de lijst van zijn veroveringen, buitenechtelijke kinderen ook, komt schier geen eind. Wat hij niet con amore kreeg nam hij met geweld, waar en wanneer hij maar kon. Daaronder Medusa, toen nog lieftallig en schoon, die hij in de tempel van Athena nam. Diep gekrenkt, jaloers ook op de schoonheid van het meisje, strafte Athena niet hem maar haar, met lelijkheid en slangenhaar.

Blaming the victim … wie niet ontzet is over het dubbele trauma dat Medusa overkwam, tot op de dag van vandaag herhaald, deugt net zo min. En dan te weten dat al wie op een schip de evenaar passeert, Poseidon, als rite de passage, in het jasje van Neptunus eert. Pas dan ben je zeeman, als passagier volwassen, want eindeloos ver van huis. Dat er maar gauw een eind komt, aan dat ritueel. De man ziet er trouwens niet uit, welke afbeelding je ook van hem bekijkt. Hem hoefde Athena niet met lelijkheid te straffen, hij was het al. Kijk maar eens naar de ‘plaque’ hierboven, daterend uit 525 voor Christus, te vinden in het Parijse Louvre.

Nee, dan prefereer ik Medusa. Ter genoegdoening van wat haar ooit werd aangedaan beelden we haar nog eens af. Ook mét slangenhaar is zij mooi. Wie haar - de sculptuur is van de hand van Gerhard Lentink - in een andere, soortgelijke versie, in het echt wil zien, bezoeke de Beeldengalerij ‘Het Depot’, te Wageningen.