In de klassieke wereld was het rond mythen dat het religieuze en maatschappelijk leven gestalte kreeg. De invloed van Griekse mythen reikte tot ver over Griekenlands grenzen. In deze rubriek een speurtocht naar wat daarvan voortleeft in onze cultuur.

Dat zal je nu altijd zien, is het net lekker spannend, komt er een ander verhaal tussendoor … Dat nu is precies wat de barden deden. Zo lang ze de luisteraars boeiden kregen ze kost en inwoning, soms meer zelfs, dus even vertragen hoorde bij het spel. Maar goed, we zouden vertellen over Athena, de godin die, logisch toch, partij koos voor de stad waar zij schutspatroon van was. Heel Attica stond onder haar hoede, sinds zij in de Trojaanse oorlog de Grieken steunde, heel Griekenland zelfs, het paard van Troje was háár vondst. Dat zij krijgshaftig was weten we al uit het verhaal over Medusa. Haar afschrikwekkende slangenhoofd hoofd prijkte op Athena’s schild.

Als godin van wijsheid en kunst was haar krijgshaftigheid op vrede en recht gericht. Een gemakkelijk karakter had zij overigens niet, jaloezie speelde haar parten. Vooral op de even schone als amoureuze Aphrodite, zo’n beetje in alles haar tegendeel, had zij het begrepen. Niet aan haar, maar aan Aphrodite had Paris, een snotjongen nog, de appel voor de mooiste vrouw ter wereld gegeven. Terwijl de huwelijksmarkt haar kansen te over bood - vooral Hephaistos had haar graag tot vrouw gehad - koos zij er voor haar maagdelijkheid te bewaren, iets wat op zijn zachts gezegd toch merkwaardig is voor een, of liever dé, lievelingsdochter van Zeus.

Athena, zijn lieveling, kwam uit Zeus’ hoofd voort. Als volwassen boreling, compleet met speer en schild, ging dat niet zonder slag of stoot. Hephaistos kliefde zijn vaders hoofd daarvoor uiteen. De afbeelding uit 470 voor Christus, te bewonderen in het Brittish Museum te Londen, getuigt daarvan. Athena, we komen haar nog tegen.