In de klassieke wereld was het rond mythen dat het religieuze en maatschappelijk leven gestalte kreeg. De invloed van Griekse mythen reikte tot ver over Griekenlands grenzen. In deze rubriek een speurtocht naar wat daarvan voortleeft in onze cultuur.

Wie denkt dat ‘de vrouw overal de schuld van geven’ een uitvinding van het Christendom is, heeft het mis. De oude Grieken waren die mening al toegedaan. Terwijl toch toen al duidelijk was dat van de twee, hij de troublemaker was, en niet zij. Het wordt tijd dat de geschiedenis herschreven wordt. Trouwens, zo paradijselijk was het ook voor de eerste Grieken niet destijds, onthand als zij waren zonder wederhelft. Zeus speelde er slim op in, op hun gemis. Had hij niet een zoon rondlopen aan wie hij de zorg voor het vuur - hoefde hij niet om de haverklap te bliksemen - had toevertrouwd? Die ook nog eens aardig kleien en goed smeden kon?

Hephaistos was zijn naam. Een verhaal apart, die man. Onder de goden bestond geen lelijker exemplaar. Nog kreupel ook. Hera, zijn moeder, wierp hem, ontgoocheld als ze over haar baby was, in zee. Hephaistos overleefde het, en hoe! Eenmaal opgegroeid viel hem Aphrodites liefde toe, Aphrodite een mooiere vrouw bestaat er niet, we vertelden al eerder over haar, voeren de spanning verder op. Het was naar haar beeld dat Hephaistos de vrouw kleide die Zeus in gedachten had: Pandora, de eerste zij onder de mensen, even verleidelijk als leugenachtig ... Zie, daar heb je het weer: niet de man maar de vrouw wordt gediskwalificeerd.

Een doos vol onheil opende zij, precies zoals Zeus wilde. Of was het niet zij maar een hij die dat deed? Daarover de volgende keer. Dat we aan Hephaistos zo veel aandacht gaven, is omwille waarvan hij getuigt: hoe lelijker een man hoe interessanter. Voor mooie vrouwen althans. De afbeelding overigens is van een onbekend kunstenaar.